Z okazji Euro 2012 dziesięć samolotów Polskich Linii Lotniczych LOT otrzyma specjalne malowanie.
- Trzeba oddać hołd ofiarom, ale też zrozumieć tych, którzy wtedy podejmowali trudne decyzje – powiedział były prezydent Aleksander Kwaśniewski, który 13 grudnia był gościem Wszechnicy Bezpieczeństwa Akademii Obrony Narodowej.
W Porcie Lotniczym Gdańsk im. Lecha Wałęsy uroczyście otwarto sześć nowych inwestycji. Należą do nich: Droga kołowania (czas realizacji 22 miesiące, Przedterminalowa płyta postojowa (20 miesięcy), Płyta do odladzania samolotów, Baza techniczna dla sprzętu lotniskowego, Droga patrolowo – techniczna (15 miesięcy) i System odprowadzenia wód opadowych (12 miesięcy).
Silveretta Classic to 550 km alpejskich dróg pośród przepięknych krajobrazów. Jest jedną z czołowych imprez oldtimerów Europy. W tym roku w rajdzie weźmie udział również hiszpański Seat. Będzie to model obchodzący 40-tą rocznicę powstania, Seat 124 Sport Coupe 1600 z 1972 roku.
Jarosław Józefowicz, Piotr Voelkel i Jarosław Kuba zostali laureatami w tegorocznej edycji Nagrody Polskiej Rady Biznesu im. Jana Wejcherta.
Dominikana (Republika Dominikańska) – drugie co do wielkości (po Kubie) państwo na Morzu Karaibskim. Zajmuje ok. 2/3 powierzchni wyspy Haiti, dzieląc ją z położonym po stronie zachodniej państwem Haiti. Rdzennymi mieszkańcami Hispanioli byli Tainowie. W roku 1492 została odkryta dla Europy przez Krzysztofa Kolumba, czego konsekwencją była stopniowo postępująca kolonizacja hiszpańska. Santo Domingo, stolica kraju założona w 1496, jest najstarszym stałym osiedlem europejskim w obu Amerykach. W ciągu stuleci ludność wyspy wzbogaciła się m.in. o niewolników afrykańskich (od początku XVI w.) oraz francuskich osadników. Zachodnia część wyspy, pod kontrolą żżFrancja|francuskąśś, znana jako Saint-Domingue, wyodrębniła się jako niepodległe państwo Haiti w roku 1804 po serii powstań (do walk przeciw powstańcom użyto m.in. Polskich Legionów, którym w zamian za zgodę na ekspedycję zamorską obiecano wypłatę zaległego żołdu). W latach 1821-1843 Dominikana znajdowała się pod okupacją haitańską. 27 lutego 1844, po zwycięstwie powstańców, ogłoszono niepodległość. Nastąpiła seria wojen z Haiti i prób zaanektowania kraju przez Haiti. Dyktator kraju Pedro Santana w obliczu haitańskiego zagrożenia zaproponował Wielkiej Brytanii, Francji, USA oraz Hiszpanii aneksję Dominikany. W rezultacie w latach 1861-1865 była kolonia znalazła się ponownie pod okupacją hiszpańską. Panowanie hiszpańskie przerwała rebelia antykolonialna z lat 1863–1865. Nowo proklamowana republika pogrążyła się wkrótce w konfliktach wewnętrznych. Już wkrótce rządzący krajem z ramienia partii reformistycznej, José María Cabral zaproponował Ameryce aneksję kraju co zostało przez amerykański rząd odrzucone. W 1882 roku rządy objął prezydent Ulises Heureaux który doprowadził do stabilizacji kraju. W okresie rządów Heureaux modernizowano państwo, gospodarkę, rolnictwo (rozwijał się prężnie plantacje trzciny cukrowej), transport, komunikację, system edukacji. Reformy wiązały się jednak z zadłużeniem państwa wobec obcego kapitału, szczególnie tego amerykańskiego. W 1887 roku Heureaux dokonał zmiany konstytucji i sam objął ponownie urząd prezydenta. Z protestującymi przeciwko dokonanemu przewrotowi rozprawił się brutalnie, skazując wielu na śmierć. W celu powiększenia osobistych dochodów dyktator zapewnił San Domingo Improvement Company z Nowego Jorku monopolistyczną pozycję na rynku cukru. W zamian za pomoc finansową dla jego rządu, kompania przejęła faktycznie całkowitą kontrolę nad rynkiem cukrowniczym. Na krótko przed śmiercią Heureaux, który zginął w zamachu z 1899 roku, San Domingo Improvement Company przejęła nawet dochody z ceł[2]. W 1903 roku przy poparciu Stanów Zjednoczonych zamachu stanu dokonał Carlos Felipe Morales. Z powodu niewypłacalności Dominikany, w 1905 roku USA przejęły kontrolę nad komorami celnymi państwa. Kontrolę nad cłami USA sprawowało aż do 1940 roku. W 1906 roku aż do czasu swojej śmierci prezydentem został Ramón Cáceres - organizator spisku w wyniku którego kilka lat wcześniej zabito Heureauxa[3]. Kraj którym ciągle wstrząsały zamachy i przewroty wstąpił na ścieżkę anarchii. Wykorzystując wewnętrzne problemy w 1916 roku w kraju interweniowały wojska amerykańskie, rozpoczynając tym samym okupację kraju.
Całkowicie nowy, dwumiejscowy, samochód sportowy Jaguara – model F-Type, został zaprezentowany na ekskluzywnej imprezie w Musée Rodin w Paryżu w ramach trwających Targów Motoryzacyjnych. Jaguar F-Type z montowanym silnikiem z przodu i napędem na tylne koła ma nadwozie typu cabrio.
W ciągu pierwszych 10 dni działania, Lotnisko Warszawa/Modlin obsłużyło ponad 46 500 pasażerów i ponad 320 operacji lotniczych.
SEAT zaprezentował światu nowe logo. Metamorfoza swoją kulminację miała na Salonie Samochodowym w Paryżu i prezentuje nową tożsamość oraz projekt marki. Łączy premierę nowego logo ze światowym debiutem nowego Leona. Model ten na europejskich ulicach dostępny będzie już w listopadzie uzupełniając największą ofensywę produktową w historii firmy, w którą włączyły się już premiera Mii, lifting Ibizy i powrót Toledo.
Peru (hiszp. Perú), oficjalnie Republika Peru (hiszp. República del Perú) – państwo w zachodniej części Ameryki Południowej, nad Oceanem Spokojnym. Jest to trzecie co do wielkości państwo kontynentu po Brazylii i Argentynie oraz drugi co do wielkości kraj andyjski po Argentynie. Stolicą Peru jest Lima. Peru jest krajem o bogatej, wielowiekowej historii. Na terenie obecnego Peru w okresie prekolumbijskim istniały rozwinięte cywilizacje indiańskie. Po zdobyciu Peru przez hiszpańskich konkwistadorów z Francisco Pizarro na czele, utworzono tu największe i najbogatsze wicekrólestwo Hiszapanii. Mimo zrywów powstańczych Inków nie udało im się pokonać hiszpańskich kolonizatorów. W 1572 roku Hiszpanie podbili ostatni ośrodek Inków i pokonali inkaskiego wodza Tupaca Amaru. W połowie XVIII wieku wybuchło powstanie indiańskie z Juanem Santosem Atahualpą na czele, a pod koniec wieku wybuchło powstanie Tupaca Amaru II. W XIX wieku w całej Ameryce Południowej pojawiły się dążenia niepodległościowe. Dopiero w 1821 dzięki obcym bojownikom Peru proklamowało niepodległość. Mimo wielu bogactw naturalnych Peru w XIX i XX wieku nie mogło uzyskać odpowiadającej mu pozycji międzynarodowej. Sytuacja wewnętrzna kraju była niestabilna, a szerokie rzesze społeczne cierpiały biedę. Wielokrotnie armia przejmowała władzę na dłuższe lub krótsze okresy lub wpływała na sytuację polityczną w kraju. W latach 60. XIX wieku Hiszpanie bez powodzenia próbowali odzyskać kontrolę nad Peru, tocząc w latach 1866-1867 wojnę z Chile i Peru i w roku 1879 byli zmuszeni uznać jego niepodległość. Przez wieki swojej historii Peru toczyło liczne spory graniczne ze swoimi sąsiadami. Najistotniejsze znaczenie miała tzw. „wojna o saletrę” (lub wojna o Pacyfik) w latach 1879-1883. Chile ostatecznie pokonało sprzymierzone Peru i Boliwię i wojna została zakończona podpisaniem 20 października 1883 traktatu z Ancón. W efekcie Chile otrzymało obfitującą w saletrę peruwiańską prowincję Tarapacá. W 1889 roku władzę w kraju objęli liberałowie z prezydentem Guillermo Billinghurstem. Rząd liberałów usiłował realizować program socjalny i chronić chłopstwo przed nadużyciami latyfundystów. Reformy zakończyły się niepowodzeniem a prezydent w 1914 roku został obalony[3]. W okresie I wojny światowej państwo wzbogaciło się na skutek wzrostu eksportu, z drugiej strony doszło do wzrostu wpływów Stanów Zjednoczonych które ingerowały w sprawy wewnętrzne kraju[4]. Do lat 30-tych dyktatorską władzę sprawowała prawicowa Partia Obywatelska i Augusto B. Leguía y Salcedo który rządził od 1919 roku[5]. Rządy umiarkowanej prawicy przerwane zostały przez wojsko które dokonało w 1930 roku zamachu stanu w którego wyniku władzę przejął Luis Miguel Sánchez Cerro i Unię Rewolucyjną która przyjęła program nacjonalistyczny i faszyzujący. W 1924 roku utworzony został Amerykański Rewolucyjny Sojusz Ludowy (APRA) na czele partii stanął Víctor Raúl Haya de la Torre. Partia stała się opozycją względem rządzącej junty, a ponadto sprzeciwiała się ona imperializmowi i ingerencji Stanów Zjednoczonych w sprawy państw Ameryki Łacińskiej. Przedstawiciel partii dokonał zamachu na Sáncheza Cerro który okazał się sukcesem. Kolejni wojskowi prezydenci okazali się bardziej umiarkowani[6]. Od lat 30-tych rządy w kraju ciągle się zmieniały a stałym zjawiskiem stały się zamachy stanu. Wielki kryzys gospodarki światowej zahamował rozwojowe tendencje ekonomii peruwiańskiej. Na początku lat 30-tych doszło do konfliktu granicznego z Kolumbią. W 1939 roku rządy wojskowych zakończyło objęcie władzy przez Manuela Prado Ugarteche. Pierwszy konflikt graniczny z Ekwadorem o sporne tereny wzdłuż rzeki Maranon miał miejsce w roku 1941, jednak konflikt ten nie został zażegnany i nawracał w latach 1985 i 1991. Podczas II wojny światowej Peru przez większy czas zachowało neutralność, a dopiero 12 lutego 1945 wypowiedziało wojnę Niemcom i Japonii[7]. Po wojnie, w 1945 r. do władzy dochodzi, dzięki poparciu APRA, prezydent José Luis Bustamante y Rivero (1945-48). Zastosował on w gospodarce elementy interwencjonizmu państwowego. Po jego obaleniu w wyniku prawicowego puczu wojskowego, władzę objął Manuel Odría, za rządów którego (1948-56) przy napływie obcych kapitałów nastąpił okres pomyślnego rozwoju gospodarczego. Odria utworzył skrajnie prawicową Narodową Unię Odriístowską która stała się podporą jego autorytarnych rządów. Pomimo skrajnie prawicowego charakteru dyktatury, silnie akcentowała ona charakterystyczne dla konserwatyzmu postulaty przez co w kraju utrzymała się silna pozycja Kościoła katolickiego i kapitalizm inwestycyjny[8]. W 1956 roku urząd prezydenta ponownie objął Manuel Prado Ugarteche który rozpoczął liberalizację polityczną. Liberalny kurs kontynuował Fernando Belaúnde Terry z centrowej Akcji Ludowej[9]. Niezadowolenie społeczne pierwszej połowy lat 60-tych doprowadziło do walk rządu z partyzancką Armią Wyzwolenia Narodowego która ostatecznie rozbita została w 1965 roku[10][11]. W 1968 roku rządy przejęli wojskowi: Juan Velasco, a potem Francisco Morales Bermúdez. Do 1975 roku władzę w państwie oficjalnie sprawowała Rewolucyjna Junta Wojskowa. Junta przeprowadziła szereg radykalnych reform były to m.in. nacjonalizacja części gospodarki, reforma rolna, interwencjonizm gospodarczy czy uniezależnienie w sferze polityki zagranicznej. Ograniczenie lewicowych reform nastąpiło w okresie Moralesa Bermudeza nazwanej przez juntę drugą fazą rewolucji[12]. W 1980 roku junta zezwoliła na wolne wybory[13].
Jeżeli Państwa firma jest zainteresowana współpracą z serwisem Galeria portalu Wirtualnemedia.pl,
to wszelkie pytania i wątpliwości prosimy kierować na adres:
admin@wirtualnemedia.pl
